സ്വയം പ്രഖ്യാപിതര്.
നിങ്ങളെയൊക്കെ പോലെ തന്നെ ഞാനും ഈ ജീവിതത്തില് പലരെയും കണ്ടുമുട്ടിയിട്ടുള്ള ആളാണ്. ജനിച്ച് കഴിഞ്ഞാല് മരിയ്ക്കുന്നതിന് മുന്പ് പല വിധത്തിലുള്ള ആളുകളെ കാണേണ്ടി വരുക അനിവാര്യമല്ലോ.
അക്കൂട്ടത്തില് പെട്ട ചിലരുടെ വ്യത്യസ്തതകളാണല്ലോ അവരെ കഥാപാത്രങ്ങളാക്കുന്നത്. അവരുടെ പട്ടികയില് നമ്മളും കഥാപാത്രങ്ങളായിരിയ്ക്കാം ഒരു പക്ഷേ. ഒരു പക്ഷേയല്ല...അങ്ങനെത്തന്നെയാണ്. അങ്ങനെത്തന്നെ ആവണം.
ഞാന് കോളേജില് പോയിരുന്ന കാലത്ത് അതേ കോളേജില് രാഹുല് എന്നൊരു മനുഷ്യന് വന്നിരുന്നു. ബുദ്ധി തുളുമ്പുന്ന കണ്ണുകള്. തറയ്ക്കുന്ന നോട്ടം. പിടി കിട്ടാത്ത ആംഗലസംസാരം. മൂളിപ്പാട്ടുകള് പാടിക്കൊണ്ടുള്ള നടത്തം.
ഏത് വിധേനയെങ്കിലും ശ്രദ്ധേയനാവണം എന്ന് അദ്ദേഹം ആഗ്രഹിച്ചതായി തോന്നുന്നു. പലതും പയറ്റി നോക്കി. രാഷ്ട്രീയം, കായികം, പ്രസംഗ കല, കോമാള്യത (ഒരു പുതിയ മലയാളം വാക്കാണ് ...നോട് ദ പോയന്റ്)....ഒന്നിലും ശോഭിയ്ക്കാന് കഴിയാത്തത് കൊണ്ടാണോ എന്നറിയില്ല, അദ്ദേഹം സംഗീതം തിരഞ്ഞെടുത്തു.
ഒരാള് മുന്നില് വന്ന് നിന്ന് പാടിയിട്ട് എന്റെ പാട്ടെങ്ങനെ എന്ന് ചോദിച്ചാല് അയാളുടെ മുഖത്ത് നോക്കി മോശം എന്നാരെങ്കിലും പറയുമോ? പ്രത്യേകിച്ചും കോമാളിയായി അംഗീകരിയ്ക്കപ്പെട്ടാല് ജനം അത്ഭുതപ്പെടാതിരിയ്ക്കാന് സാധ്യതയില്ലാത്ത ഒരാളുടെ?
താനൊരു പാട്ടുകാരനായി എന്ന സാങ്കല്പിക ചിന്തയില് വ്യാപൃതനായി അദ്ദേഹത്തിന്റെ യൌവനകാല ജീവിതത്തിന്റെ നാലഞ്ച് വര്ഷം വ്യര്ഥമായി എന്നത് സത്യമാണ്. പിന്നീടെന്നെങ്കിലും അദ്ദേഹം സംഗീത ജീവിതം ഉപേക്ഷിച്ച് സ്വന്തം കാര്യം നോക്കി നാടിനെയും അവനവനെയും രക്ഷിച്ചിരിയ്ക്കാം. അറിയില്ല.
ഈ അടുത്ത കാലത്ത് ഏകദേശം ഇതേ രൂപത്തിലുള്ള ഒരു സാഹിത്യകാരനേയും കാണാനിടയായി. അതീവ ഗൌരവമായി എന്തൊക്കെയോ എഴുതിക്കൂട്ടിക്കൊണ്ടിരിയ്ക്കുന്ന അദ്ദേഹം സമൂഹം തന്റെ സൃഷ്ടികളെ കാത്തിരിയ്ക്കുന്നതായി മൂഢസ്വപ്നം കാണുന്നില്ലെങ്കില് അദ്ദേഹത്തിന് നല്ലത്.
കാരണം മറ്റൊന്നും അല്ല .... ജീവിയ്ക്കാനൊക്കെ നല്ല ബുദ്ധിമുട്ടാ ഇക്കാലത്ത്. സാധങ്ങള്ക്കൊക്കെ എന്താ വെല?
നിങ്ങളെയൊക്കെ പോലെ തന്നെ ഞാനും ഈ ജീവിതത്തില് പലരെയും കണ്ടുമുട്ടിയിട്ടുള്ള ആളാണ്. ജനിച്ച് കഴിഞ്ഞാല് മരിയ്ക്കുന്നതിന് മുന്പ് പല വിധത്തിലുള്ള ആളുകളെ കാണേണ്ടി വരുക അനിവാര്യമല്ലോ.
അക്കൂട്ടത്തില് പെട്ട ചിലരുടെ വ്യത്യസ്തതകളാണല്ലോ അവരെ കഥാപാത്രങ്ങളാക്കുന്നത്. അവരുടെ പട്ടികയില് നമ്മളും കഥാപാത്രങ്ങളായിരിയ്ക്കാം ഒരു പക്ഷേ. ഒരു പക്ഷേയല്ല...അങ്ങനെത്തന്നെയാണ്. അങ്ങനെത്തന്നെ ആവണം.
ഞാന് കോളേജില് പോയിരുന്ന കാലത്ത് അതേ കോളേജില് രാഹുല് എന്നൊരു മനുഷ്യന് വന്നിരുന്നു. ബുദ്ധി തുളുമ്പുന്ന കണ്ണുകള്. തറയ്ക്കുന്ന നോട്ടം. പിടി കിട്ടാത്ത ആംഗലസംസാരം. മൂളിപ്പാട്ടുകള് പാടിക്കൊണ്ടുള്ള നടത്തം.
ഏത് വിധേനയെങ്കിലും ശ്രദ്ധേയനാവണം എന്ന് അദ്ദേഹം ആഗ്രഹിച്ചതായി തോന്നുന്നു. പലതും പയറ്റി നോക്കി. രാഷ്ട്രീയം, കായികം, പ്രസംഗ കല, കോമാള്യത (ഒരു പുതിയ മലയാളം വാക്കാണ് ...നോട് ദ പോയന്റ്)....ഒന്നിലും ശോഭിയ്ക്കാന് കഴിയാത്തത് കൊണ്ടാണോ എന്നറിയില്ല, അദ്ദേഹം സംഗീതം തിരഞ്ഞെടുത്തു.
ഒരാള് മുന്നില് വന്ന് നിന്ന് പാടിയിട്ട് എന്റെ പാട്ടെങ്ങനെ എന്ന് ചോദിച്ചാല് അയാളുടെ മുഖത്ത് നോക്കി മോശം എന്നാരെങ്കിലും പറയുമോ? പ്രത്യേകിച്ചും കോമാളിയായി അംഗീകരിയ്ക്കപ്പെട്ടാല് ജനം അത്ഭുതപ്പെടാതിരിയ്ക്കാന് സാധ്യതയില്ലാത്ത ഒരാളുടെ?
താനൊരു പാട്ടുകാരനായി എന്ന സാങ്കല്പിക ചിന്തയില് വ്യാപൃതനായി അദ്ദേഹത്തിന്റെ യൌവനകാല ജീവിതത്തിന്റെ നാലഞ്ച് വര്ഷം വ്യര്ഥമായി എന്നത് സത്യമാണ്. പിന്നീടെന്നെങ്കിലും അദ്ദേഹം സംഗീത ജീവിതം ഉപേക്ഷിച്ച് സ്വന്തം കാര്യം നോക്കി നാടിനെയും അവനവനെയും രക്ഷിച്ചിരിയ്ക്കാം. അറിയില്ല.
ഈ അടുത്ത കാലത്ത് ഏകദേശം ഇതേ രൂപത്തിലുള്ള ഒരു സാഹിത്യകാരനേയും കാണാനിടയായി. അതീവ ഗൌരവമായി എന്തൊക്കെയോ എഴുതിക്കൂട്ടിക്കൊണ്ടിരിയ്ക്കുന്ന അദ്ദേഹം സമൂഹം തന്റെ സൃഷ്ടികളെ കാത്തിരിയ്ക്കുന്നതായി മൂഢസ്വപ്നം കാണുന്നില്ലെങ്കില് അദ്ദേഹത്തിന് നല്ലത്.
കാരണം മറ്റൊന്നും അല്ല .... ജീവിയ്ക്കാനൊക്കെ നല്ല ബുദ്ധിമുട്ടാ ഇക്കാലത്ത്. സാധങ്ങള്ക്കൊക്കെ എന്താ വെല?